De toekomst van kritiek ligt in de vorm
18.06.2014
En wat als we die eeuwige ‘crisis van de kunstkritiek’ nu eens niet zouden wijten aan kwade krachten buiten de kunstkritiek zelf? En we daarbij ook eens vooruit zouden kijken? Of een heel klein beetje opzij? Dat zou al veel helpen.
Het was alweer een hele poos geleden, maar eind februari werd de kunstkritiek zélf nog eens onderwerp van debat in de krant. ‘Het Nederlandse discours over kunst is vergiftigd - zeker in vergelijking met Duitsland. En gaan kunstcritici hieraan ook mee doen, dan zal kunst in Nederland in geen tijd uitsterven.’ Regisseur Johan Simons reageerde meer dan geagiteerd op Ron Rijghards negatieve recensie van zijn voorstelling Dantons Dood bij Toneelgroep Amsterdam. Hij ergerde zich niet alleen aan de oppervlakkigheid en de hatelijke toon waarmee Rijghard het stuk van Büchner had afgevlagd als duf en irrelevant. Hij vond dat snelle oordeel ook vooral tekenend voor het vrijemarktdenken en het populistische toontje dat in Nederland steeds meer opgeld maakt, terwijl in Duitsland tenminste nog steeds de reflectie op mens en samenleving primeert, als het om kunst gaat. Rijghard van zijn kant repliceerde simpelweg dat de criticus niet aan de kant van de kunstenaar moet staan, maar deel uitmaakt van het publiek.
Lees het volledige artikel van Wouter Hillaert hier.